باعشوه بیامدش به سویم              با ناز نشست روبرویم

باخنده و شوخی و اشارت            مشغول بشد به گفتگویم

چون دست به دست او بدادم        حالم نه چنان شدی که گویم

تاغنچه لب گشود با شعر          گویی که رسیده آرزویم

ابروی کمان و چشم شوخش    آن بود که من به عمر جویم

مژگان بلند و زلف زردش               دل ببرد و نمود سجده گویم

با تیر نگاه دلفریبش                   ساکن بشد او به عمق کویم

با قامت سرو گونه اش به یک دم       از من بگرفت آبرویم

چون رفت برون ز مجلس عشق     با خویش ببردهای و هویم

زان دم که برفته از کنارم              دایم گل جای او ببویم

هردم بود انتظار،من را              در وا شود آید او به سویم

او نرگس و من عاشق رویش       دائم ز پی اش به جستجویم