تاریخ را به قرن و سال و فصل و ماه و رویداد و البته شخصیتهایی که آن را ورق میزنند می شناسند.روزهای خوب و بد تاریخ را نیز افراد خوب و بد تاثیرگذار ساخته و می سازند.تاریخ حوادث خنده آور و غمناک و ترا‍ژذیک و حماسی و....بسیار دارد.اما تاریخ برای ما نه برای گریه و خنده و نه برای غرور و فخر فروشی است.گرچه بر بسیاری حوادث آن باید گریست برای بسیاری باید خندید به بسیاری میشود افتخار کرد و بعضی هم مایه شرم است.تاریخ بیشتر از همه باعث عبرت بوده و باید برای ما و آیندگان چراغ راه باشد که هم بدانیم چگونه عمل کنیم و هم بدانیم تاریخ در آینده در باره ما چگونه قضاوت میکند.در طول تاریخ چه افراد که در زمان خود مورد ظلم واقع شدند و آواره شدند و کوچک به حساب آمدند ولی در طی تاریخ چون ماه از پشت ابر بیرون آمده و چون خورشید نورافشانی کرده و مایه مباهات بشر شدند.یکی از این افتخارات حسین بن علی امام سوم ما شیعیان است.بزرگوار مردی که زندگی پیامبرانه و انتخاب آگاهانه و جهاد شجاعانه و شهادت مظلومانه اش سرشار از پند و اندرز و باعث افتخار نه تنها برای مسلمانان که برای همه آزادگان جهان است.اما براستی ما بر حسین فقط گریه میکنیم.گریه براین مصیبتی که بر اهل بیت پیامبر بزرگ اسلام رفت امری انسانی و اندوهگین شدن بر ظلم بر چنسن انسان آزاده ای امری به نظر من فطری است.اما من در کنار قطرات اشک به حسین افتخار میکنم و به داشتنش غرور می ورزم/شجاعت،مردانگی و آزادگی  صفاتی است که حسین در اعلای مرتبه دار و اینها مایه فخر است/بیایید درس واقعی را از حسین بگیریم وگرنه بر خود باید گریه کنیم که از این دانشگاه بزرگ وفاداری و سخاوت و انصاف و ایمان و آزادگی و حقمداری و عدالت بهرهه ای نبریم.یا حسین